Joan Hickson |
‘Ik heb gisteren een foto van m’n neef Raymond aan de majoor laten zien en ik denk dat hij tussen z’n eigen foto’s is beland.’
Iedereen heeft zo zijn eigen ideeën over hoe de miss Marple boeken verfilmd moeten worden, hoe miss Marple er uit moet zien en hoe ze zich moet gedragen. Maar ik stel mij bij elke verfilming de vraag; is het geloofwaardig? Als het antwoord daarop ‘ja’ is dan hoeft wat mij betreft de verfilming niet letterlijk het boek te volgen. Neem het bovenstaande citaat van miss Marple uit het boek ‘A Caribbean Mystery’. Miss Marple heeft ongetwijfeld in haar jeugd geleerd dat ze niet mag jokken, maar hier dient het een hoger doel dus Agatha Christie zorgt er voor dat miss Marple heel overtuigend kan liegen en tegelijkertijd geloofwaardig blijft. Zo zie je maar weer dat zelfs Agatha Christie haar schepping dingen laat zeggen die eigenlijk tegen haar karakter in gaan.
‘A Caribbean Mystery’ is niet mijn meest favoriete miss Marple verhaal. Ik kan niet echt verklaren waardoor het komt, maar ik heb steeds het gevoel dat miss Marple een beetje uit haar element is. Zo vreemd is dat eigenlijk niet want ze is nu eenmaal uit haar natuurlijke omgeving; Engeland, gehaald.
Voor zowel ik weet zijn er drie verfilmingen gemaakt van ‘A Caribbean Mystery’; één stamt uit 1983 met Helen Hayes in de hoofdrol, in 1989 was er de versie met Joan Hickson en de laatste verfilming komt uit 2013 en daarin speelt Julia McKenzie miss Marple.
Helen Hayes |
Hoewel ik Helen Hayes een hele acceptabele miss Marple vind moet ik bekennen dat ik haar versie van ‘A Caribbean Mystery’ de minste van de drie vind. Hayes’ miss Marple doet mij wat denken aan de meer recentere miss Marple; Geraldine McEwan. Beide dames gaan er van uit dat miss Marple geniet van het opsporen van de moordenaar. McEwan geeft miss Marple zelfs een twinkel in haar ogen. Hayes zie je genieten als ze iemand voor haar karretje spant of een list bedenkt. Maar waar McEwan zo af en toe verdrietig wordt van alle ellende die een moord met zich mee brengt mis ik dat bij Hayes. Wat mij betreft maakt dat McEwan wat mij betreft een geloofwaardigere miss Marple neer zet dan Hayes.
Cassie Yates, Zakes Mokae, Swoosie Kurtz, Stephen Macht |
De andere oudere acteurs in de 1983 versie zijn nog wel goed, maar de jongere zijn typische B televisie acteurs. Hun acteerwerk is weinig overtuigend. Ze overdrijven te veel in hun spel om serieus genomen te worden, maar ze overdrijven te weinig om er een komisch element van te maken. Wat met de Margaret Rutherford films wel is gelukt. Helaas vind ik de opbouw van het verhaal van de 1983 versie wat voorspelbaar. Er wordt in het begin al behoorlijk wat van het plot weg gegeven helaas. Wat wel pleit voor deze versie is dat er een zwarte acteur is genomen voor de rol van dokter. Wat heel geloofwaardig is want waar het boek zich afspeelt in de jaren 50 is deze tv film verplaatst naar het heden. Wat een begrijpelijke beslissing is van de makers omdat de budgetten van tv producties niet zo hoog waren als dat van bioscoop films.
Sheila Ruskin, Joan Hickson |
Dan kom ik bij mijn meest favoriete versie; die met Joan Hickson uit 1989. Vooral de opbouw van het verhaal vind ik goed. Zoals bij alle miss Marple films met Hickson loopt ze rond als een onderkoelde victoriaanse dame. Wat ik knap vind is dat, hoewel ze weinig emotie toont, miss Marple nergens hooghartig over komt. Hickson weet miss Marple toch op een één of andere manier menselijk te maken.
Julia McKenzie |
Julia McKenzies miss Marple is iets minder victoriaans. Hoewel ze, net zoals McEwan, ook zo af en toe geëmotioneerd raakt oogt McKenzie nergens zo fragiel als Hickson’s of Hayes’ miss Marple. Fief en monter stapt McKenzie zelfverzekerd over het strand. Jammer want het fragiele voorkomen is een belangrijk onderdeel van miss Marple’s. Hiermee weet ze menig moordenaar zand in de ogen te strooien. Maar toch stel ik mij de vraag; is het geloofwaardig? Ik zou zeggen; ja. Ik kan mij zo voor stellen dat, gezien het feit dat ze nooit getrouwd is, ze in haar jongere jaren haar mannetje wel kon staan. In de oude victoriaanse tijd was het belangrijk dat meisjes een zo goed mogelijke partij trouwden. Er werd bedenkelijk gekeken naar oudere vrijgezelle dames. Miss Marple moet dus wel een sterk karakter hebben gehad toen ze jong was en dat ze dat als oudere dame nog steeds laat zien in haar lichaamshouding dan vind ik dat geloofwaardig.
In hele grote lijnen volgt het verhaal van de 2013 versie van ‘A Caribbean Mystery’ het boek, maar er zijn wel behoorlijk wat vrijheden genomen en dan gaat het niet alleen over het feit wie wat heeft gezegd. Er zijn personages toegevoegd die wat mij betreft er niet in hadden gehoeven. Verder is er het element van voodoo in gestopt. Het verklaart wel het een en ander, maar ik vermoed dat het er meer aan is toegevoegd vanwege effectbejag. Het maakt dat het verhaal meer spanning en vaart heeft, maar je moet toe geven dat Agatha Christie detectives schreef en geen horror- of thriller verhalen. Aan de andere kant schreef Agatha Christie ook geen komedies, maar des al niet te min heb ik toch zeer genoten van de komische noot in ‘Les Petits Meurtres d'Agatha Christie’, de Franse interpretatie van Christies detective verhalen.